Dotarłam do piątej odsłony mojego muzyczno - filmowego zestawienia.
Prezentuję dzisiaj ścieżkę dźwiękową do filmu Baz'a Luhrmann'a pt. "Romeo i Julia" z młodziutkim, szalonym, chudziutkim, zbuntowanym Leonardo di Caprio (jeszcze sprzed "Tytanika") oraz Claire Danes w rolach głównych.
Film "Romeo i Julia" jest z roku 1996, reżyser w latach późniejszych nakręcił takie znane filmy jak chociażby "Moulin Rouge" z Nicole Kidman, "Wielki Gatsby" ponownie z Leonardo czy "Australię".
Ścieżka dźwiękowa do filmu Romeo i Julia jest jedną z moich naj, naj, najbardziej ulubionych. Są na niej moi muzyczni ulubieńcy tacy jak Garbage, Radiohead czy The Cardigans.
Ścieżka dźwiękowa gra obok dwóch głównych bohaterów także dużą rolę w tym filmie i poświęcono jej wiele miejsca (widowiskowy bal, śpiew w kościele). Gdy akcja w filmie staje się szybka czy zabójcza towarzyszy jej również odpowiednia muzyka, gdy ma być romantycznie muzyka zmienia się w taki właśnie nastrój, chociażby Gavin Friday i jego "Angel". Muzyka podąża za fabułą, jest bardzo różnorodna i pełni piękne dopełnienie filmu.
Za muzyczną składankę do tego filmu odpowiada Nellee Hooper (wraz ze szkockim kompozytorem Craig Armstrongiem i Mariusem De Vries) producent, kompozytor, który gustuje w takich gatunkach jak trip hop, house, electronica czy rock i album do tego filmu jest utrzymany w takich dokładnie klimatach.
Sam Hooper współpracował zawodowo z takimi muzykami jak:
Bjork, No Doubt, Madonną, Massive Attack, Gwen Stefani, Garbage, Soul II Soul, Smashing Pumpkins czy Sinead O'Connor.
Zebrani muzycy to sama śmietanka gatunków, jest i pop (Des'Ree, THe Cardigans), szeroki rock (Everclear, Butthole Surfers, Mundy) i alternatywa (Garbage, Radiohead, Stina Nordenstam). Niestety nie znalazłam w necie cover'u piosenki Prince'a pt. "When doves cry", wykorzystanego w tym filmie, pamiętacie tego małego czarnoskórego chłopca Quindon'a Tarver'a, który śpiewał ją w kościele - cudo.
Utwór, który podoba mi się najbardziej z tego soundtracku to Radiohead i "Talk show host".
No i ten wzniosły, patetyczny, klasyczny początek "O Verona" (pierwszy na playliście) ciary na całym ciele.
Nie wiem jak Wam, ale mi ta konkretnie adaptacja romantycznej sztuki Szekspira bardzo odpowiada i pamiętam, że jako młode dziewczę, gdy oglądałam ten film robił na mnie ogromne wrażenie. Były strzelaniny, wspomaczage, romantyczna miłość, pościgi, kolorowy Merkucio, gangi, dramat, nawet łzy, nie tylko Romea za Julią, ale i moje za Romeo - Leo.
Miłego weekendu i kilka moich wspomnień z warsztatów #BlogRoku i ciekawego panelu #hejtolandia z wielkimi blogosfery. 03.03.2015 Warszawa.
Na koniec oczywiście nie może zabraknąć krótkiej recenzji samego filmu.
Polecam soundtrack, playlistę oraz dzieło Baz'a.
Remember_The_Name z dnia 16 grudnia 2008, filmweb.pl
"Historię Romea i Julii znają wszyscy. To archetypy kochanków po grób, a jednocześnie miłość, której droga najeżona jest kontrastami i przeszkodami. Tym razem po kultową historię sięga Baz Luhrmann. Jednak to jego kolejna nie-wierna ekranizacja. Wykorzystał dramat Szekspira, po to by zrobić film nowoczesny. Pełen oryginalnych pomysłów i zaskakujący w formie.
Poznajemy więc dwie rodziny. Na początku filmu akcja wrze, akurat członkowie dwóch familii prowadzą ze sobą spór, wymachując sobie przed nosami pistoletami. Pierwsza innowacja. Członkowie rodzin są ubrani w sposób nowoczesny, zazwyczaj w porozpinane desperacko koszule. Niektórzy z nich mają oryginalne fryzury, obowiązkowo każdy posiada pistolet, ale również nie byle jaki. Broń ozdobiona jest symbolami, przypominającymi trochę tatuaże, niekiedy herby. To wszystko reżyser pokazuje nam dosłownie, szybkie zbliżenia i dynamiczny ruch kamery sprawia, że się nie nudzimy. Obraz trochę pomysłowymi strojami i wyrazistymi scenami przypomina czasem teatr. Całą scenę poznania naszych przyszłych kochanków oglądamy w sposób nieco zabawny, niczym podchody, a jednocześnie miłosna gra. To wszystko przyciąga jak magnez. Czasem jednak razi zbyt nowoczesne podejście do sceny.
Aktorzy grają dostatecznie. Nie ma rewelacji, ale ich nie nudzi. Rolę Romea przyjął na swe młode barki Leonardo DiCaprio. Jego wybrankę serca zagrała nieco tajemnicza, ale też naturalnie urocza Claire Danes. Zadanie jest o tyle utrudnione, że film mimo tego iż jest innowacyjny, to dialogi bohaterów zachowane są w postaci liryki. Wszystkie wypowiedzi słyszymy, więc jako wiersz, co nieco utrudnia odbiór. Niektórym może to przeszkadzać, ale jest to ciekawa forma i na pewno zaskakuje.
Wielką zaletą filmu jest muzyka. Na początku słyszymy wzniosłą i poważną, która zapowiada nam tragedię. Lecz przez cały obraz przewijają się różnorodne style muzyczne. Możemy usłyszeć takie zespoły jak Radiohead, Garbage czy The Cardigans. Wszystko wprawia widza w nastrój tragicznej miłości i przejaskrawianego, upalnego miasta.
Uważam, że film warto obejrzeć. Na pewno nie jest bardzo wierną ekranizacją dramatu Szekspira, ale historia Romea i Julii przedstawiona jest w sposób ciekawy. Do obrazu chętnie się wraca, a niektórych scen nie sposób zapomnieć. Nie jest to na pewno film znakomity, ale raczej dobry. A więc polecam, bo kto wie, czy ktoś jeszcze odważy się sięgnąć po tak popularną historię i opakować ją w nowoczesny film. Całe przesłanie jest zachowane, a to przecież najważniejsze. Może zbyt kolorowo i dosłownie, ale to przecież też jest przyciągające".
Poznajemy więc dwie rodziny. Na początku filmu akcja wrze, akurat członkowie dwóch familii prowadzą ze sobą spór, wymachując sobie przed nosami pistoletami. Pierwsza innowacja. Członkowie rodzin są ubrani w sposób nowoczesny, zazwyczaj w porozpinane desperacko koszule. Niektórzy z nich mają oryginalne fryzury, obowiązkowo każdy posiada pistolet, ale również nie byle jaki. Broń ozdobiona jest symbolami, przypominającymi trochę tatuaże, niekiedy herby. To wszystko reżyser pokazuje nam dosłownie, szybkie zbliżenia i dynamiczny ruch kamery sprawia, że się nie nudzimy. Obraz trochę pomysłowymi strojami i wyrazistymi scenami przypomina czasem teatr. Całą scenę poznania naszych przyszłych kochanków oglądamy w sposób nieco zabawny, niczym podchody, a jednocześnie miłosna gra. To wszystko przyciąga jak magnez. Czasem jednak razi zbyt nowoczesne podejście do sceny.
Aktorzy grają dostatecznie. Nie ma rewelacji, ale ich nie nudzi. Rolę Romea przyjął na swe młode barki Leonardo DiCaprio. Jego wybrankę serca zagrała nieco tajemnicza, ale też naturalnie urocza Claire Danes. Zadanie jest o tyle utrudnione, że film mimo tego iż jest innowacyjny, to dialogi bohaterów zachowane są w postaci liryki. Wszystkie wypowiedzi słyszymy, więc jako wiersz, co nieco utrudnia odbiór. Niektórym może to przeszkadzać, ale jest to ciekawa forma i na pewno zaskakuje.
Wielką zaletą filmu jest muzyka. Na początku słyszymy wzniosłą i poważną, która zapowiada nam tragedię. Lecz przez cały obraz przewijają się różnorodne style muzyczne. Możemy usłyszeć takie zespoły jak Radiohead, Garbage czy The Cardigans. Wszystko wprawia widza w nastrój tragicznej miłości i przejaskrawianego, upalnego miasta.
Uważam, że film warto obejrzeć. Na pewno nie jest bardzo wierną ekranizacją dramatu Szekspira, ale historia Romea i Julii przedstawiona jest w sposób ciekawy. Do obrazu chętnie się wraca, a niektórych scen nie sposób zapomnieć. Nie jest to na pewno film znakomity, ale raczej dobry. A więc polecam, bo kto wie, czy ktoś jeszcze odważy się sięgnąć po tak popularną historię i opakować ją w nowoczesny film. Całe przesłanie jest zachowane, a to przecież najważniejsze. Może zbyt kolorowo i dosłownie, ale to przecież też jest przyciągające".
Miłego weekendu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz